Περιβαλλοντική συνείδηση ή αδράνεια;

Περιβαλλοντική συνείδηση ή αδράνεια;

Ζούμε δυστυχώς σε καιρούς δύσκολους που ο ίδιος ο άνθρωπος «δαμάζει» και αξιοποιεί πλήρως τις τεχνολογικές του γνώσεις και ικανότητες για ένα ευκολότερο τρόπο ζωής. Έφτασε σε σημείο ο άνθρωπος να θεωρεί τον εαυτό του θεό ώστε τίποτα να μην τον εμποδίζει πια από το να επέμβει ακόμα και στο φυσικό του περιβάλλον. Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες των τεράστιων οικολογικών καταστροφών της υφηλίου που υπαίτιος είναι ο άνθρωπος. Οι συνεχείς απότομες κλιματικές αλλαγές, η ρύπανση του περιβάλλοντος από τα καυσαέρια και τα πυρηνικά όπλα και άλλα πολλά αποτελούν τρανταχτές αποδείξεις της κατάστασης στην οποία βρίσκεται η ανθρωπότητα και υποδεικνύουν παράλληλα την ασυνειδησία του ανθρώπου όσον αφορά την περιβαλλοντική συνείδηση που τελικά αυτή η ασυνειδησία γυρίζει  «μπούμερανγκ» στον ίδιο με απότοκο τις πάμπολλες καταστροφές του περιβάλλοντος που επηρεάζουν τη φύση, τη ζωική αλυσίδα και εν τέλει τον άνθρωπο. Η συνείδηση για το περιβάλλον αρχίζει πρωτίστως από τον κάθε ένα από εμάς. Στην Κύπρο δυστυχώς διαπιστώνουμε μεγάλη αδράνεια όσον αφορά περιβαλλοντικά ζητήματα και εύκολα μπορεί κανείς να το διαβεβαιώσει βλέποντας ασυνείδητους οδηγούς να πετούν σκουπίδια από το παράθυρο του αυτοκινήτου καθώς και αδιάφορους διαβάτες να ρυπαίνουν τη φύση με τα σκουπίδια τους. Κατά προσωπική μου άποψη η κανένας δε γεννιέται με κάποια έμφυτη περιβαλλοντική συνείδηση αλλά αντίθετα αυτή είναι επίκτητη. Είναι εδώ που βρίσκεται και ο ρόλος πολλών φορέων: όπως ο σημαντικός ρόλος του σχολείου που οφείλει με διάφορα προγράμματα να ενημερώνει τους μαθητές για περιβαλλοντικά θέματα και να ενθαρρύνει παράλληλα την προστασία της μητέρας φύσης. Ο ρόλος του κράτους είναι εξίσου σημαντικός. Οι ποινές για ρύπανση του περιβάλλοντος θα πρέπει να γίνουν αυστηρότερες ούτως ώστε να αποτρέπονται στο ελάχιστο δυνατό οι παραβάτες Επίσης θα πρέπει να ενθαρρύνει τη δημιουργία χώρων πρασίνου ειδικά στα αστικά κέντρα και να προχωρήσει στην τοποθέτηση περισσότερων κάδων απορριμμάτων και κάδων ανακύκλωσης. Μπορεί βέβαια η τύχη της ανθρωπότητας να μην εξαρτάται αποκλειστικά από την προστασία της φύσης από τη μικρή κοινωνία των πολιτών της Κύπρου όμως τουλάχιστον ας δώσουμε το παράδειγμα και σε μεγαλύτερα έθνη που ίσως οδηγήσει σε μαζικές περιβαλλοντικές κινητοποιήσεις για το καλό του πλανήτη. Γιατί να μην γίνει και μία «Περιβαλλοντική Επανάσταση», ένας αναίμακτος, εν πάσει περιπτώσει, πόλεμος που σκοπό θα έχει την αποτροπή της καταστροφής του περιβάλλοντος που πίσω του κρύβονται οι μεγαλοκαρχαρίες της υφηλίου και υψηλά συμφέροντα με διακυβεύσεις υπέρογκων χρηματικών ποσών. Εάν λάβουμε υπόψη μας το αρχαιοπρεπές σχήμα «ύβρις-τίσις», δεδομένου ότι «ύβρις» αποτελεί η ασύστολη καταστροφή της φύσης από τον άνθρωπο, τότε θα πρέπει να περιμένουμε μία τίση, μία τιμωρία δηλαδή. Θα έλεγε κανείς ότι κάποια δείγματα τιμωρίας είναι τα τσουνάμι, οι σεισμοί και οι πλημμύρες που σκοτώνουν στο διάβα τους κάθε χρόνο χιλιάδες κόσμο. Όμως το τελικό ξέσπασμα ακόμα δεν έχει φανεί…