Νέα Ελληνικά Γ΄ Λυκείου

ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΣ

Α. ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΣ

Σ’ ένα κείμενο ( μια έκθεση, μια ομιλία, ένα δημοσίευμα, ένα βιβλίο) ο συγγραφέας διατυπώνει σκέψεις, εκφράζει απόψεις, ιδέες ή συναισθήματα.  Για να γίνει κατανοητός πρέπει να ακολουθήσει μια σειρά στο γράψιμο του.  Πρώτα όμως χρειάζεται ο ίδιος να ξεκαθαρίσει στο μυαλό του ποιο είναι το θέμα του και στην συνέχεια να το γράψει. Κάθε σκέψη ή ιδέα του θα αναπτύσσεται σε ξεχωριστό μέρος του κειμένου, την παράγραφο.

ΕΠΟΜΕΝΩΣ, παράγραφος είναι ένα κομμάτι του κειμένου, στο οποίο αναπτύσσεται μία και μόνη σκέψη, άποψη ή ιδέα.

Ένα σωστά δομημένο κείμενο, έχει τόσες παραγράφους όσες είναι και οι σκέψεις, οι ιδέες που αναπτύσσει ο συγγραφέας του.

Β.Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΥ

Εάν γράφει κανείς σωστά μια παράγραφο, ξέρει να γράφει σωστά και ένα κείμενο, γιατί ένα κείμενο δεν είναι τίποτα άλλο από μια σειρά παραγράφων, που δένονται μεταξύ τους και αναπτύσσουν ένα θέμα από όλες τις πλευρές.

Γ. ΔΟΜΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΥ

Κάθε παράγραφος αποτελείται από τρία μέρη:

      I.        Τη θεματική περίοδο

    II.        Τα σχόλια ή λεπτομέρειες

   III.        Την κατακλείδα

v  Η θεματική περίοδος εκφράζει με ακρίβεια, συντομία και σαφήνεια την κύρια ιδέα της παραγράφου κι έναν σαφή σκοπό του συγγραφέα απέναντι στην κύρια ιδέα. Καταλαβαίνουμε δηλαδή, διαβάζοντας μόνο την θεματική περίοδο, για ποιο θέμα μιλάει η παράγραφος.

Μπορούμε να βρούμε την θεματική περίοδο:

      I.        Στην αρχή ( η πιο συνηθισμένη): Αναλύεται στις λεπτομέρειες παραγωγικά.

    II.        Στο τέλος ( λιγότερο συνηθισμένη): Προηγούνται οι λεπτομέρειες.

   III.        Στη μέση ( λίγο σπάνια)

v  Οι λεπτομέρειες ή τα σχόλια, είναι μερικές ιδέες που διασαφηνίζουν, αναπτύσσουν, αιτιολογούν ή στηρίζουν την κύρια ιδέα της παραγράφου που φαίνεται στη θεματική περίοδο. Οι μερικές αυτές ιδέες εκφράζονται με:

      I.        Βασικές προτάσεις, που υποστηρίζουν/ αναπτύσσουν άμεσα την κύρια ιδέα της παραγράφου κάνοντας την πιο κατανοητή.

    II.        Βοηθητικές προτάσεις, που έμμεσα αναπτύσσουν και υποστηρίζουν την κύρια ιδέα της παραγράφου, ενώ άμεσα τη βασική πρόταση στην οποία ανήκουν.

v  Η κατακλείδα συνοψίζει την κύρια ιδέα της παραγράφου και συγχρόνως προσφέρει τη δυνατότητα σύνδεσης με την επόμενη παράγραφο. Λειτουργεί ως συμπέρασμα και υπογραμμίζει την κύρια ιδέα της παραγράφου. Ωστόσο, μια παράγραφος δεν είναι απαραίτητο να έχει κατακλείδα.

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ

ΕΝΤΟΠΙΣΕ ΤΑ ΔΟΜΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΩΝ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΠΑΡΑΓΡΑΦΩΝ

1. Αρχικά, το πρώτο πλήγμα που δέχεται ο άνθρωπος, όταν υποδουλώνεται στη μόδα, είναι η οικονομική ανεπάρκεια. Κι αυτό γιατί με την αστάθεια και με τη μεταβλητικότητα που χαρακτηρίζει τη μόδα υποχρεώνεται ο άνθρωπος να αγοράζει συνεχώς καινούρια και άχρηστα πράγματα, έστω κι αν τα ήδη αποκτημένα του υπεραρκούν. Καταλήγει λοιπόν να παραγκωνίζει τις βασικές του ανάγκες και να παραμελεί τον οικονομικό του προγραμματισμό, με αποτέλεσμα να μένει απροστάτευτος στις αναποδιές της ζωής. Η μόδα λοιπόν ικανοποιεί βέβαια την ανθρώπινη ματαιοδοξία, αλλά είναι και ο μεγαλύτερος εχθρός για το πορτοφόλι ενός μέσου εισοδήματος.

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

2.  Αλλοτρίωση σημαίνει αποξένωση του ατόμου από ένα «αντικείμενο». Αυτό το αντικείμενο μπορεί να είναι και ο ίδιος ο εαυτός του. κατά την μαρξιστική αντίληψη, ο άνθρωπος αποξενώνεται από την εργασία του και τα προϊόντα της, λόγω των παραγωγικών σχέσεων που υπάρχουν στον καπιταλισμό, δηλαδή το γεγονός ότι τα μέσα παραγωγής ανήκουν σε άλλον και όχι σ’ αυτόν που παράγει το έργο. Αυτό κατ’ επέκταση οδηγεί στην αποξένωση του ανθρώπου από τη φύση αλλά και από τον ίδιο του τον εαυτό.                                                                                    ( Αθ. Κ. Κιτσάκης, Μορφές αλλοτρίωσης)

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

3.Ορισμένοι φιλόσοφοι θα μπορούσαν να υιοθετήσουν εντελώς αντίθετη άποψη, υποστηρίζοντας ότι το πρωτεύον στοιχείο είναι αυτή καθαυτή η συνειδητή εμπειρία. Από αυτή την οπτική γωνία η «εξωτερική πραγματικότητα» η οποία φαίνεται να συνθέτει το περιβάλλον αυτής της εμπειρίας, πρέπει να εκληφθεί ως δευτερεύουσα κατασκευή η οποία εξάγεται από τα συνειδητά αισθητικά δεδομένα. Ορισμένοι θα μπορούσαν ακόμη και να προτάξουν την άποψη ότι η συνειδητή εμπειρία του καθενός από εμάς ξεχωριστά πρέπει να θεωρείται πρωτεύουσα και ότι οι εμπειρίες των άλλων είναι απλώς πράγματα τα οποία πρέπει να εξαχθούν τελικά από τα αισθητικά δεδομένα του καθενός μας.

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………...

4.Επίσης, οι θεμελιωτές της θετικής επιστήμης από τον απέραντο πλούτο του υλικού κόσμου έθεσαν εντός του πραγματικού μόνο «τα ποσοτικά μετρήσιμα μεγέθη». Με αυτό τον τρόπο σχηματίσθηκε η πεποίθηση ότι η φύση «είναι γραμμένη με μαθηματικούς χαρακτήρες», ενώ στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για τη φύση, αλλά για τη μαθηματική δομή της (Ε. Σάμπατο). Έτσι, η «μαθηματική γλώσσα», αντί να εκφράσει τον απέραντο πλούτο της φύσης, εξέφρασε εν τέλει το «πυθαγόρειο φάντασμά της», σύμφωνα με το οποίο ένας εκ γενετής κωφάλαλος μπορεί να απολαύσει μια μουσική εξετάζοντας την παρτιτούρα της. Οι συγκινήσεις, τα συναισθήματα, τα βιώματα και οι μεταφυσικές αγωνίες, ο έρωτας και η ομορφιά έγιναν παγωμένα σύνολα ημιτόνων και λογαρίθμων, για να εξοβελιστούν, τελικά, στο χώρο των αυταπατών.

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………